Symptomen van glaucoom
Glaucoom of groene staar wordt het best opgespoord vooraleer de symptomen optreden. Want eens het gezichtsveld is aangetast, zal het zich niet meer herstellen. Als je tot een risicogroep behoort, is het dan ook aangewezen om vanaf je veertigste de ogen jaarlijks te laten onderzoeken.
Bij de meeste mensen zijn er weinig of geen symptomen die laten vermoeden dat ze aan groene staar lijden. Het eerste signaal van glaucoom is meestal het geleidelijk verlies van gezichtsvermogen aan de rand van het oog. Dat verlies verloopt echter geleidelijk, zodat het in de beginfase niet eens opgemerkt wordt. Pas in een late fase is glaucoom goed merkbaar.
De oogdrukverhoging treedt (bij de chronische vorm) meestal zeer langzaamaan op in de loop der jaren. De uitvalverschijnselen ontstaan doordat de verhoogde oogdruk beschadiging veroorzaakt aan de gezichtszenuw. Bij onbehandeld chronisch glaucoom zal de patiënt pas iets merken wanneer de ziekte reeds ver gevorderd is en er een aanzienlijke beperking van het perifeer gezichtsveld is ontstaan, of wanneer de centrale gezichtsscherpte is aangetast.
Volgende symptomen zijn goede indicators van glaucoom:
- Halos rond licht
- Versmald gezichtveld (tunnelzicht)
- Gezichtsverlies
- Bloeddoorlopen ogen
- Wazige ogen
- Misselijkheid
- Pijn in het oog
Combinaties
Glaucoom bestaat ook vaak in combinatie met andere (aangeboren) oogaandoeningen, waardoor een complex beeld kan ontstaan.
Preventie
Voorkomen van glaucoom is niet mogelijk, maar bij een vroege behandeling kan de ziekte wel gecontroleerd worden. Verlies van gezichtsvermogen is echter onvermijdelijk en kan niet worden hersteld. De meeste mensen die lijden aan de aandoeningen worden echter niet blind.
Glaucoom is vaak een sluipende ziekte en de patiënt merkt deze blinde plekjes pas op als de oogzenuw al aanzienlijk beschadigd is. Als de volledige oogzenuw wordt aangetast kan glaucoom zelfs tot blindheid leiden. Aangezien schade aan zenuw onherstelbaar is, kan het zicht dan ook niet hersteld worden. Door een juiste behandeling kan verdere uitval of verlies meestal voorkomen of beperkt worden.
Wie tot een risicogroep behoort, laat best de ogen jaarlijks onderzoeken vanaf veertig jaar. Loopt men geen verhoogd risico, dan volstaat een eerste oogcontrole op vijftig jaar, een tweede controle op vijfenvijftig en een tweejaarlijkse controle vanaf zestig jaar.
